Hoe het ooit begon
Mijn creatieve levensloop is eerder beperkt. In de basisschool volgde ik een tweetal jaar tekenacademie, maar dat was niet voor mij weggelegd. Ik heb hier geen fijne herinneringen aan over gehouden, integendeel.
Waar ik wel meer dan een uitgesproken interesse in had, dat was muziek. Al van toen ik jong was moest ik wel bewegen op muziek. Al gauw kwam ik tot de ontdekking dat ik vooral aangetrokken was tot het hardere werk. De muziekschool was voor mij geen optie, ik had geen interesse in notenleer. Toen ik bands als Metallica, Slayer, Alice In Chains, Soundgarden en Pixies leerde kennen, wou ik meteen muziek maken en geen tijd verspillen aan notenleer.
Met mijn eerste spaarcenten kocht ik dan ook een akoestische gitaar. Al snel volgende een elektrische gitaar en daarna een 2e. Ik leerde mezelf de basisakkoorden spelen aan de hand van boeken uit de bibliotheek. Ik volgde enkele sessies elektrische gitaar in het jeugdhuis van Ieper, maar leerde voornamelijk via tablaturen de basis onder de knie te krijgen.
Toen ik 14 jaar was wou ik samen met enkele vrienden een band oprichten. Bij gebrek aan een bassist en vanuit het DIY-principe probeerde ik dan maar dit instrument. Toen ik voor het eerst een basgitaar vast had, was ik op slag verkocht voor dit instrument.
Momenteel speel ik niet meer actief in een band, wegens tijdsgebrek, maar de band waar ik het meest trots op ben en waarbij ik echt uit mijn comfortzone ben gekomen op muzisch vlak is 'The Beech'.
Het genre is eerder new wave getint, met de nodige invloeden uit de rock & metalscene. Het gevoel om eigen muziek, live te kunnen brengen voor publiek geeft een behoorlijke kick. Het gevoel die je krijgt wanneer je ziet dat onbekenden op jouw muziek staan te bewegen en mee te zingen, is onbeschrijfelijk.
Met deze band speelde ik onder andere in de B52, CinéPalace, het voorprogramma van EX-RZ (Red Zebra), verschillende jeugdhuizen en als kers op de taart op de Muzikale Dinsdagen van Ieper.